Voorzitter Sam besluit: “Wij blijven pleiten voor een doordachte herontwikkeling van Heizijde. Met ruimte voor wonen, onderwijs, ontmoeten, erfgoed en groen. Heizijde verdient echt wel beter.”

Opeens is er sprake van een ‘doorbraak’ in het dossier rond Heizijde. Maar laten we eerlijk zijn: het voelt allerminst als vooruitgang. Er blijven rondjes gedraaid worden, zonder duidelijke of opbouwende keuzes.

Opmerkelijk hoe de meerderheidspartijen plots allemaal het belang benadrukken van het patrimonium en het zicht op de kerktorens van Lebbeke. En toch lijkt net dát nu op het spel te staan. De toren als (erfgoed)baken was voor veel inwoners van Heizijde net een herkenningspunt, een stukje thuis. We herinneren ons nog de woorden van een politicus: “De kerktorens in de verte zien, dat voelt aan als thuiskomen.” Voor veel inwoners zal dat gevoel binnenkort verdwijnen.

Wat ons bovendien erg verbaast: er is nergens nog sprake van een buurtpark. Nochtans werd dat in het verleden naar voren geschoven als een essentiële meerwaarde voor de inwoners van Heizijde. Zonder Groen lijkt dat park er niet te komen.

Er wordt geen richting gekozen, geen visie gedeeld. Alleen versnipperde beslissingen, zonder samenhang.
En dan is er nog Heidehof. Wat is het plan met dit gebouw? Blijft men daar nog investeringen doen? Of worden hier nog snel kosten gemaakt in een dossier dat intussen voelt als een project zonder veel toekomst.

Bestuurslid Stijn vat het treffend samen: “Wat verdwijnt, is bekend. Wat komt, is vaag. En vooral: wat blijft er nog over voor de mensen van Heizijde?”